Służą one do zmiany barwy i właściwości dźwięków uzyskanych na instrumentach wytwarzających impulsy elektryczne, a więc i na gitarze elektrycznej. Na ogół, urządzenia te pobierają prąd z baterii 9 V, czasem wyposażone są w zasilacz sieciowy. Mają dwa gniazda - wejście (in), w które włącza się kabel niosący sygnał z instrumentu oraz wyjście (out), przez które możemy wyprowadzić przetworzony już sygnał do wejścia wzmacniacza. Posiadają również nożny (na ogół) przełącznik do włączania oraz regulatory do ustawiania urządzenia na określony typ pracy. Większość urządzeń przetwarzających dźwięk podłącza się między gitarą a wzmacniaczem. Stosując więcej niż jeden przetwornik, lub w specjalnie do tego przystosowanych pętlach (SEND-RETURN), w jakie może być wyposażony wzmacniacz, musimy pamiętać, że ważna jest tu kolejność podłączania. Pierwszymi, w które włączamy kabel z gitary, mogą być urządzenia kształtujące długość dźwięku, jak np. fuzz. Natomiast końcowymi, z których doprowadzamy sygnał do wzmacniacza, muszą być urządzenia kształtujące barwę dźwięku, np. phaser.
Trudno byłoby wymienić wszystkie rodzaje urządzeń tego typu, zarówno z uwagi na ich ogromną ilość jak tempo tworzenia nowych. Wymienię więc tylko podstawowe przetworniki dźwięku, podając tylko najczęściej stosowane nazwy (takie same lub podobne urządzenia różne firmy nazywają inaczej):
Jak już wspomniałem, istnieje ogromna ilość rozmaitych odmian wyżej wymienionych urządzeń. Niektóre z nich łączone są parami lub nawet w większej ilości, np.:
Wah-swell, Wah-fuzz-swell itp., niektóre montowane są we wzmacniaczach. Są też odmiany w formie małych pudełek, które włącza się bezpośrednio w gniazdo gitary.
Wszystkie wyżej wymienione urządzenia kształtują dźwięki z instrumentu. Oprócz nich są jeszcze takie, które tworzą zupełnie „obce" dźwięki, będące jednak w ścisłej zależności z impulsami wytwarzanymi przez instrument:
Stosowanie urządzeń elektronicznych przetwarzających dźwięk powoduje niekiedy kłopoty związane ze wzrostem szumów w głośnikach. Te i inne niepożądane zakłócenia likwidowane są przez - bramkę szumów, Noise Limiter - które w momentach gdy instrument nie gra (a wtedy najbardziej słyszalne są wszelkie zakłócenia), odcinają dopływ sygnałów (a więc i szumów) do wzmacniacza. Gdy zaczyna się grać, urządzenie automatycznie przepuszcza sygnał z instrumentu.
Noise Gate należy instalować zawsze między inne urządzenia a wzmacniacz. Nietóre przetworniki dźwięku mają wbudowaną „bramkę szumów".
Wszystkie te urządzenia można podłączać tak jak podałem na początku, ale można też stosować je równolegle z dźwiękiem naturalnym, miksując proporcje za pomocą potencjometrów. Miksować można również w trakcie gry, za pomocą pedału swell. Wówczas łączymy następująco: mając do dyspozcji dwa niezależne kanały wejścia wzmacniacza, rozdzielamy sygnał z gitary na dwa przewody. Jeden wprowadzamy do wzmacniacza, a drugi poprzez przetwornik i ewentualnie pedał mocy swell. Ten ostatni możemy również zastosować przy kanale z dźwiękiem naturalnym.
Większość muzyków, którzy od niedawna stali się posiadaczami tych urządzeń, wpada w obsesję ich bezustannego używania. Jest to zrozumiałe, ale powinno odbywać się w ramach prób i ćwiczeń. Trzeba pamiętać, że każdy użyty efekt powinien mieć swoje uzasadnienie muzyczne.
Szybki rozwój elektroniki przyczynił się do udoskonalenia dotychczas używanych efektów i skonstruowania nowych. Dla łatwiejszego operowania i potanienia kosztów urządzenia te umieszczane są w jednej większej obudowie, nazywane multiprocesorem. Multiprocesory posiadają po kilkanaście efektów, łączonych w dowolnych kombinacjach. Setki takich kombinacji zapamiętane są w postaci programów i przywoływane naciśnięciem różnych przycisków.
Wiele gitar wyposażonych jest w system MIDI pozwalający gitarą sterować dowolnie podłączony syntezator. Po mistrzowsku wykorzystali syntezatory gitarowe m. in. John McLaughlin i Pat Metheny.