Bardzo precyzyjną metodą jest strojenie flażoletami naturalnymi. Flażolety są zawsze wyższe od dźwięku podstawowego, będącego w tym wypadku dźwiękiem pustej struny. Jest to korzystne, ponieważ ucho ludzkie na ogół precyzyjniej odbiera unison dźwięków wyższych niż niższych. Poza tym, używając tylko pustych strun, mamy wolną lewą rękę do operowania maszynkami w trakcie brzmienia unisonu.
Strojenie flażoletami przebiega następująco:
do a , podanego np. z kamertonu, stroimy strunę D-4 za pomocą flażoletu w pozycji VII. Następnie stroimy strunę A-5 za pomocą flażoletu w pozycji V (również dźwięk a ). Tę samą czynność przeprowadzamy ze strunami A-5 i E-6 z tym, że stroimy je dźwiękiem c . Strunę G-3 stroimy, porównując flażolet w pozycji V na strunie D-4 z flażoletem w pozycji VII na strunie G-3.
Strunę H-2, porównując flażolet w pozycji IV na strunie G-3 z flażoletem w pozycji V na strunie H-2.
Strunę E-1 stroimy, porównując flażolet w pozycji V na strunie H-2 z flażoletem w pozycji VII na strunie E-l. (Warto zwrócić uwagę, ze zarówno przy strojeniu struny H-2 jak i E-1 posługujemy się tym samym dźwiękiem h").
Strojąc gitarę przy pomocy wzmacniacza, należy pamiętać o tym, że flażolety brzmią głośniej i klarowniej na przystawce umieszczonej przy podstawku oraz przy ustawionej na wzmacniaczu barwie jasnej. Metoda strojenia flażoletami ma jednak również słabe strony. Przede wszystkim praktyka wykazuje nieprecyzyjność wynikającą z porównywania wysokości brzmienia strun H-2 i G-3 oraz pewną niedogodność w strojeniu strun wyższych, z uwagi na słabe brzmienie bardzo wysokich dźwięków. Można ominąć te przeszkody, stosując metodę kombinowaną, powstałą z połączenia najlepszych elementów różnych sposobów strojenia.
Upraszczając, optymalnym rozwiązaniem jest strojenie strun widmowych, posługując się dźwiękami uzyskanymi w pozycjach, strun basowych zaś za pomocą flażoletów naturalnych, nie zapominając na zakończenie o sprawdzeniu czystości brzmienia podwójnej oktawy strun skrajnych.
Chciałbym jeszcze zwrócić uwagę na zjawisko sumujących się niedokładności podczas strojenia strun po kolei. I właśnie dlatego każde strojenie powinno być zakończone sprawdzeniem strun skrajnych. Dobrze jest też sprawdzić pozostałe struny, posługując się jednym dźwiękiem np. a i jego dolnych oktaw.
Podany przykład jest również jedną z metod strojenia, która ma tę wyższość nad innymi, że strojąc gitarę przy pomocy jednego dźwięku, eliminujemy niebezpieczeństwo sumowania się błędów. Dostosowując odpowiednio tę metodę, można stroić również do innych dźwięków, ale wygodniejszymi są: a, e, d, g.
Zobacz też