W rozdziale pt, „Kostka" wyjaśniłem zależności pomiędzy rodzajem kostki a barwą dźwięku. Zanim przejdziemy do innych problemów, zależność tę usystematyzuję za pomocą tabeli:
| Kostka | Dźwięk |
| Elastyczność | Zakończenie |
| elastyczna | ostre |
| nieelastyczna | tępe |
Ze zrozumiałych powodów umieściłem tutaj tylko skrajne przypadki. W praktyce mamy do czynienia raczej ze stanami pośrednimi, które mimo, że w tabelce nie występują, wynikają z niej dość jasno. Chciałbym zwrócić tu uwagę na niektóre efekty barwowe możliwe do uzyskania przy pewnych rodzajach kostek. A więc przy kostkach o powierzchni szorstkiej można tworzyć przedłużony w czasie ostry klang. Należy wówczas włożyć kostkę nieco głębiej w płaszczyznę strun i przesunąć jej powierzchnią po strunie. Podobne efekty można uzyskać kostką o kształtach kolistych, zmieniając jej równoległe ustawienie do długości strun. Możemy wówczas operować kostką równie płytko jak zazwyczaj, a efekt tworzymy przesuwając krawędzią po strunie. Sposób ten można wykorzystywać również w grze akordowej. Efekt będzie spotęgowany, gdy gramy na strunach z okrągłą owijką.
Różnicować barwę dźwięku możemy też zmieniając prostopadłe ustawienie kostki do płaszczyzny strun. Np.: uderzając z góry kostką zwróconą jej spodnią stroną (trzymaną przez palec wskazujący) do instrumentu, nachylamy strunę w momencie uderzenia, również w kierunku instrumentu. Uzyskamy wówczas dźwięk nieco jaśniejszy, niż przy uderzeniu kostką ustawioną prostopadle. Niekiedy będzie sprawiał wrażenie minimalnie wyższego intonacyjnie. Gdy trzymamy kostkę tak jak poprzednio, ale uderzymy strunę z dołu, odchylając ją od instrumentu, to dźwięk uzyskamy nieco ciemniejszy i będzie sprawiał wrażenie niższego.
Są jeszcze inne sposoby naturalnego „ubarwiania" dźwięku. Gitarzysta powinien umieć sam je znaleźć i wykorzystywać. O zastosowaniu powyższych efektów mowa będzie w rozdziale pt. „Artykulacja".