Metodą, którą powinni znać wszyscy muzycy, jest prowadzenie głosów, tak by przechodziły płynnie z jednego akordu do drugiego, zmieniając przy tym swoją rolę w akordzie. Niektóre dźwięki zmieniają swoją rolę w akordzie bez zmiany wysokości.
PosixPath('NutyzmianaRoliDzwiekowBezZmianyWysokosci.png') 🖼️❓😞
Oczywiście sposób prowadzenia głosów w jazzie daleki jest od sztywnych reguł stosowanych w harmonii klasycznej. W muzyce jazzowej tracą one rację bytu jako nieuzasadnione. Interpretując prosty przebieg harmoniczny, trzeba pamiętać, że forma akordu powinna zależeć nie tylko od postaci akordów poprzednich, ale i od następującego. Najprostszym przykładem jest dominanta, która prowadząc do toniki durowej, powinna się różnić od dominanty prowadzącej do toniki molowej. Oto niektóre różnice wykazane w przykładach:
| G7 | Cmaj7 | G9 | ||||||
| G7♭9 | Cm7 | G7♭5♭9 |
Analizując te przykłady, można dojść do wniosku, że tonika durowa wymaga w poprzedzającej ją subdominancie molowej drugiego stopnia kwinty czystej, a w dominancie nony wielkiej; natomiast tonika molowa wymaga w poprzedzającej ja subdominancie molowej drugiego stopnia kwinty obniżonej, a w dominancie nony małej. Jest to prawda, ale jak większość reguł w jazzie nic jest obowiązująca zawsze. Najogólniej można powiedzieć, że stwarzając coś nowego i wartościowego, omija się przeważnie jakieś reguły. Tak też jest i w harmonii jazzowej, gdzie decyduje wyczucie i smak muzyczny.