Druga odmiana gitary akustycznej, tzw. Arch Top lub Hollow body jest u nas nazywana gitarą orkiestrową lub popularnie „gibsonką". Jest to instrument o odmiennym kształcie i przeznaczeniu. Spód i płytę rezonansową ma nieco wypukłą, a zamiast jednego okrągłego otworu rezonansowego posiada dwa “efy”, podobnie jak instrumenty smyczkowe. Pudło rezonansowe jest większe niż w gitarze klasycznej. Niekiedy pod gryfem ma wycięcie, które ułatwia grę w wysokich pozycjach. W tym też celu gryf umieszczony jest tak, aby pozycja oktawy (próg XII) nie znajdowała się w miejscu krawędzi pudła rezonansowego (tak jak to występuje w gitarach klasycznych), ale aby wysunięta o dwie-trzy pozycje ułatwiała do niej dostęp.
Szyjka i chwytnia są podobne jak w gitarach typu „Flattop", z tym że gryf nie jest przyklejony do płyty rezonansowej, tylko w części górnej umieszczony nad płytą. Strunnik zamocowany jest do dołu pudła rezonansowego (znów podobnie jak w instrumentach smyczkowych), a struny opierają się na stojącym na płycie mostku. Wysokość mostka na ogół jest regulowana.
Gitara posiada również kołnierz ochronny. Instrument ten ma dźwięk mniej donośny niż gitary typu „Flattop" z uwagi na dość luźny kontakt strun z płytą rezonansową (tylko poprzez wolno stojący mostek) oraz brak bezpośredniego kontaktu gryfu z płytą rezonansową. Posiada natomiast wyrównane i mięsiste brzmienie w akordach i używana jest w big-bandach i zespołach swingowych. Wraz z kontrabasem i perkusją tworzy typową i najlepszą barwę sekcji rytmicznej. W orkiestrze Counta Basiego (wzorcowej tego typu) na gitarze gra Freddie Green.